DOWODY NA ISTNIENIE BOGA

1. Upadek miasta Petra

Źródła Proroctwa

• Księga Jeremiasza 49:16 opisuje pychę mieszkańców Petry i ich przyszły upadek.
• Księga Ezechiela 35:1-15 przewiduje zniszczenie Edomu z powodu jego wrogiego stosunku do Izraela.
• Księga Izajasza 34:9-15 mówi o zniszczeniu Edomu i zamieszkiwaniu tych ziem przez dzikie zwierzęta.
• Księga Jeremiasza 49:18 przewiduje, że Petra stanie się pustynią.

Spełnienie Proroctwa

Pomimo swojego strategicznego położenia i bogactwa, losy Petry zaczęły się zmieniać wraz z przesunięciem szlaków handlowych. Palmyra stała się bardziej atrakcyjna dla kupców, co doprowadziło do spadku znaczenia handlowego Petry.

Jednakże najbardziej katastrofalnym wydarzeniem dla miasta było trzęsienie ziemi w 363 r. n.e. Wiele z jego wspaniałych budynków zostało zniszczonych, ale co gorsza, system zaopatrzenia w wodę, który był kluczem do przetrwania w tym suchym regionie, został poważnie uszkodzony. Bez dostępu do wody, mieszkańcy mieli trudności z przetrwaniem, co przyspieszyło upadek miasta.

2. Upadek Babilonu

• Księga Izajasza 13:17-22 przewiduje, że Babilon zostanie zniszczony przez Medów, którzy nie będą mieli litości ani nie będą kuszeni bogactwem.
• Księga Jeremiasza 51:37-43 przepowiada, że Babilon stanie się stosami gruzu, bezludną pustynią, gdzie nie zamieszka żaden człowiek.

Spełnienie Proroctwa

Początki upadku Babilonu wiążą się z nocą, kiedy Medowie i Persowie pod wodzą Cyrusa Wielkiego zdobyli miasto w 539 r. p.n.e. Strategia Cyrusa, polegająca na zmianie biegu Eufratu i wejściu do miasta przez rzekę, okazała się skuteczna, dzięki czemu jego wojska wkroczyły do środka bez długotrwałego oblężenia.

Następnie, przez stulecia, Babilon sukcesywnie tracił na znaczeniu. Przekształcał się powoli z lśniącej stolicy imperium w opustoszałe miejsce, ostatecznie nie został odbudowany po szeregu dalszych konfliktów i zmian politycznych, które doprowadziły do jego marginalizacji i zapomnienia.

3. Upadek Tyru

Proroctwo o upadku Tyru zawarte jest w Księdze Ezechiela, w Starym Testamencie. W rozdziałach 26-28 znajdujemy szczegółowe opisy zapowiedzi zagłady tego fenickiego miasta-państwa. Ezechiel, żyjący w VI wieku p.n.e., przekazał słowa, które miały zwiastować całkowite zniszczenie Tyru – miasta sławnego ze swojego handlu i bogactwa, które znajdowało się na wybrzeżu dzisiejszego Libanu.

Ezechiel 26:3-19 opisuje, jak Bóg przemawia przez proroka i zapowiada oblężenie Tyru przez wiele narodów. Proroctwo szczegółowo mówi o tym, jak Tyr zostanie zdobyty, zrównany z ziemią, a jego gruzy wrzucone do wody, co ostatecznie uczyni go nagim wierzchołkiem skały. Przepowiednia mówi też o tym, że mieszkańcy Tyru zostaną rozproszeni i nie będzie już słychać śpiewów ani dźwięku harf – co sugeruje absolutne zniszczenie miasta i jego kultury.

Wypełnienie proroctwa:

Wypełnienie tego proroctwa nastąpiło w dwóch etapach. Pierwszy z nich miał miejsce w 586 p.n.e., kiedy to król babiloński Nabuchodonozor II przystąpił do oblężenia Tyru. Po trzynastu latach oblężenia, miasto padło, a jego mieszkańcy, aby uniknąć niewoli, uciekli na pobliską wyspę, zabierając ze sobą swój dobytek. Tyr na lądzie został zniszczony, lecz jego ludzie przetrwali na wyspie, kontynuując swoje życie i handel.

Drugi etap spełnienia proroctwa miał miejsce około 332 p.n.e., kiedy Aleksander Wielki w trakcie swoich podbojów dotarł do Tyru. Zastawszy miasto w ruinie, skonfrontował się z problemem dotarcia do ufortyfikowanej wyspy. Nie mając floty zdolnej przełamać obronę wyspy, zdecydował się na śmiały i niespotykany manewr – zbudowanie grobli, która połączyłaby ląd z wyspą. W tym celu jego armia użyła gruzu i ruin dawnego miasta Tyru, dosłownie rzucając je do morza. Prace były tak gruntowne, że nawet piasek został usunięty, odsłaniając skałę, na której miasto stało.

Tak oto, zgodnie z proroctwem Ezechiela, Tyr stał się płaskim miejscem jak wierzchołek skały, dosłownie 'nagim’ bez swojej wcześniejszej struktury i zabudowy, a resztki miasta zostały pokryte przez wody Morza Śródziemnego. Ta decyzja Aleksandra Wielkiego nie tylko umożliwiła mu zdobycie wyspy, ale też, niezamierzenie, doprowadziła do spełnienia starożytnego proroctwa.

4. Proroctwo Daniela

Proroctwo to znajduje się w Księdze Daniela, w rozdziale 9, wersetach 25-26. Prorok Daniel, żyjący na dworze babilońskim i później perskim, otrzymał wizję, która dotyczyła przyszłości narodu izraelskiego i nadejścia Mesjasza. Zgodnie z tym przepowiedniami, Mesjasz miał pojawić się po upływie „siedemdziesięciu tygodni lat”, czyli 490 lat, podzielonych na trzy okresy: 7 tygodni lat, 62 tygodnie lat i ostatni tydzień. Zaznaczono, że po 69 tygodniach, czyli 483 latach od momentu wydania dekretu o odbudowie Jerozolimy, Mesjasz zostanie „zgładzony”, a nie „dla siebie” – co jest interpretowane jako zapowiedź Jego śmierci.

Wypełnienie proroctwa:

Ostateczne spełnienie tego proroctwa widoczne jest w nowotestamentowych relacjach o życiu, nauczaniu, śmierci i zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Dekret wydany przez króla Artakserksesa I, który pozwolił na powrót Ezdrasza do Jerozolimy i odbudowę miasta oraz jego murów, datowany jest na rok 458 p.n.e. Zgodnie z tradycją chrześcijańską, 483 lata później Jezus rozpoczął swoją publiczną działalność, co miało miejsce około roku 26 n.e., biorąc pod uwagę różnice wynikające z późniejszych korekt w kalendarzu i brak roku 0 między 1 p.n.e. a 1 n.e.

Dalsze dzieje Jezusa, w tym Jego ukrzyżowanie, są uznawane za bezpośrednie wypełnienie części proroctwa Daniela odnoszącej się do śmierci Mesjasza. Fakt, że zdarzyło się to przed zburzeniem Jerozolimy przez Rzymian w 70 n.e., stanowi dopełnienie proroctwa, które zapowiadało, że zniszczenie miasta nastąpi po śmierci Mesjasza.

5. Proroctwo o Cyrusie Wielkim

Prorok Izajasz, który żył około VIII wieku p.n.e., przepowiedział pojawienie się władcy o imieniu Cyrus. Zgodnie z treścią Księgi Izajasza, Cyrus miał być tym, który zwycięży „niezdobyty” Babilon, podporządkuje sobie Egipt i wiele innych terenów, stając się panem większości świata znanego Izraelitom.

Wersety z rozdziałów 44 i 45 Księgi Izajasza szczególnie odnoszą się do tej postaci. Izajasz opisuje Cyrusa jako narzędzie w rękach Boga, które zostanie użyte do spełnienia Jego woli – w tym doprowadzenia do upadku Babilonu oraz umożliwienia Żydom powrotu do ich ojczyzny, bez żadnego okupu.

Wypełnienie proroctwa:

Wypełnienie proroctwa nastąpiło w VI wieku p.n.e., kiedy to Cyrus Wielki, założyciel perskiego imperium Achemenidów, zdobył Babilon w 539 p.n.e., co doprowadziło do zakończenia neobabilońskiego panowania. Podboje Cyrusa Wielkiego obejmowały nie tylko Babilon, ale także wiele innych obszarów, w tym Egipt. Jego imperium w pewnym momencie rozciągało się od Azji Mniejszej po Indie, co sprawiało, że był on jednym z największych władców swoich czasów.

Dodatkowo, Cyrus jest powszechnie znany z wydania edyktu, który pozwolił na powrót do Jerozolimy Żydów wygnanych przez Babilończyków. Dekret Cyrusa, odnotowany zarówno w Biblii (Księga Ezdrasza 1:1-4), jak i potwierdzony przez inne źródła zewnętrzne, takie jak Cylinder Cyrusa, pozwolił na odbudowę Świątyni Jerozolimskiej.

Znaczenie tego proroctwa jest wyjątkowe, ponieważ Izajasz przedstawił je na długo przed narodzinami Cyrusa i zdarzeniami, które miały nastąpić. Dodatkowo, szczegółowe wspomnienie imienia przyszłego władcy, okoliczności, w jakich przyjdzie do władzy, a także jego działania względem narodu żydowskiego, czynią to proroctwo jednym z bardziej frapujących aspektów biblijnych przepowiedni. Wymienione działania Cyrusa miały miejsce, wbrew wszelkim ówczesnym oczekiwaniom, potwierdzając tym samym słowa Izajasza.

6. Proroctwa o niewoli Babilońskiej

Proroctwa dotyczące niewoli babilońskiej i późniejszego powrotu Izraelitów znajdują się w wielu miejscach Starego Testamentu. Mojżesz przewidział niewolę narodu żydowskiego i ich późniejszy powrót w Księdze Powtórzonego Prawa (28 rozdział). Prorocy tacy jak Izajasz (np. Izajasz 39:6-7), Jeremiasz (np. Jeremiasz 25:11-12) i Ezechiel (np. Ezechiel 36:24) również mówili o zbliżającym się wygnaniu Izraelitów do Babilonu oraz o ich ostatecznym uwolnieniu i powrocie do ojczyzny.

Wypełnienie proroctwa:

Wygnanie do Babilonu zaczęło się po zdobyciu Jerozolimy przez Nabuchodonozora w 597 p.n.e., kiedy to pierwsza grupa Żydów, w tym król Jechoniasz i wielu szlachetnie urodzonych, została zesłana do Babilonu. W 586 p.n.e., po kolejnym buncie przeciwko Babilonowi, Nabuchodonozor zniszczył Jerozolimę i Świątynię Salomona, co dodatkowo pogłębiło wygnanie.

Proroctwo o 70-letnim wygnaniu zostało wyraźnie wyrażone przez Jeremiasza (Jeremiasz 29:10). W końcu proroctwo zostało spełnione, gdy Cyrus Wielki, król Persji, podbił Babilon w 539 p.n.e. i w rok później wydał edykt pozwalający Żydom na powrót do Jerozolimy i odbudowę Świątyni w 537 p.n.e.

Znaczenie tego proroctwa:

Niewola babilońska i późniejszy powrót do Jerozolimy to zdarzenia o głębokim znaczeniu teologicznym i historycznym dla judaizmu i chrześcijaństwa. Te wydarzenia są postrzegane jako wyraźny dowód na to, że Bóg jest wierny swoim obietnicom i że nawet najcięższe kary mają na celu ostateczne przywrócenie i uzdrowienie. Niewola służyła jako okres oczyszczenia dla narodu żydowskiego i była centralnym punktem w ich tożsamości narodowej, przypominającym o konsekwencjach bałwochwalstwa i nieposłuszeństwa Bogu. Powrót z niewoli był widziany jako nowy początek i spełnienie obietnic Bożych, które ostatecznie miały prowadzić do przyjścia Mesjasza.

7. Proroctwo Pana Jezusa o zburzeniu Świątyni Jerozolimskiej.

Także o wielkim ucisku, które nadejdzie zanim przeminie pokolenie żyjące za Jego czasów.

Gdy Jezus szedł po wyjściu ze świątyni, zbliżyli się do Niego uczniowie aby mu pokazać budowle świątyni. Lecz On rzekł do nich: Widzicie to wszystko? Zaprawdę powiadam wam, nie zostanie tu kamień na kamieniu który by nie był zwalony. (Mt 24,1, Mk 13,2, Łk 21,6).

Wypełnienie proroctwa:

Proroctwo to wypełniło się w 70 r. n.e., gdy rzymska armia pod dowództwem Tytusa zdobyła Jerozolimę po długotrwałym oblężeniu. Po zdobyciu miasta Rzymianie zniszczyli Świątynię Jerozolimską, dosłownie nie zostawiając kamienia na kamieniu, co było bezpośrednim spełnieniem słów Chrystusa. Wcześniej, w roku 66 n.e., wybuchło żydowskie powstanie przeciwko władzy rzymskiej, które z czasem przekształciło się w otwartą wojnę i doprowadziło do kompletnego zniszczenia Jerozolimy.

Znaczenie proroctwa:

Zniszczenie Świątyni Jerozolimskiej było punktem zwrotnym w historii judaizmu; od tego momentu kult religijny, który był skoncentrowany wokół Świątyni i ofiar krwawych, uległ transformacji. Jezus wypowiadając te słowa, zwiastował nie tylko konkretny akt zniszczenia, ale również koniec pewnej epoki w historii zbawienia.

8. Inne:

Upadek Niniwy – Prorok Nahum zapowiadał całkowite zniszczenie Niniwy, stolicy Asyrii (Nahum 3:7, 3:15). Niniwa rzeczywiście upadła i została zniszczona w 612 r. p.n.e. przez koalicję Medów, Babilończyków i Scytów.

Zniszczenie Edomu – Księga Abadiasza zapowiada całkowite zniszczenie Edomu, narodu i terytorium położonego na południe od Morza Martwego (Abadiasza 1:1-18). W historii Edom faktycznie stopniowo zanikał aż do czasów rzymskich, kiedy to całkowicie zniknął jako odrębna jednostka polityczna.

Zagłada Samarii: Proroctwo biblijne opisane w Księdze Izajasza (Izajasza 28:1-4) mówi o zagładzie Samarii, stolicy północnego królestwa Izraela. Faktycznie, Samaria została zdobyta i zniszczona przez Asyryjczyków w 722 r. p.n.e.

Zniszczenie Sydonu: Księga Ezechiela (Ezechiel 28:22-23) zawiera proroctwo o zniszczeniu Sydonu. Miasto to zostało wielokrotnie zdobyte i zniszczone w historii, w tym przez Persów w 351 r. p.n.e.

Zniszczenie Memfis i Teb w Egipcie: Księga Ezechiela (Ezechiel 30:13-16) przewidywała zniszczenie tych dwóch ważnych miast egipskich. Memfis i Teby faktycznie upadły i zostały zniszczone w starożytności.

Zniszczenie Ammonitów: Księga Jeremiasza (Jeremiasz 49:2) przewidywała zniszczenie Ammonitów. Ammonici, naród zamieszkujący tereny dzisiejszej Jordanii, zniknęli jako odrębna grupa etniczna i polityczna w czasach starożytnych.